هر که گوید کان چراغ دیده ها را دیده ام

چشم بد دور از خیالش دوشمان بس لطف کرد

گر چه او عیار و مکار است گرد خویشتن

پای از دزدی کشیدم چونک دست از کار شد

جمله مرغان به پر و بال خود پریده اند

من به سنگ خود همیشه جام خود بشکسته ام

من به ناخن های خود هم اصل خود برکنده ام

ای سیه دل لاله بر کشتم چرا خندیده ای

چون بهارم از بهار شمس تبریزی خدیو