ای دشمن روزه و نمازم

هر پرده که ساختم دریدی

ای من چو زمین و تو بهاری

چون صید شدم چگونه پرم

پروانه من چو سوخت بر شمع

نزدیکتری به من ز عقلم

بگداز مرا که جمله قندم

یک بارگی از وفا مشو دست

یک بار دگر مرا فسون خوان

بر قنطره بست باج دارم

خاموش که گفت حاجتش نیست

خاموش که عاقبت مرا کار