تا عشق تو سوخت همچو عودم

گه باروی چرخ رخنه کردم

چون مه پی آفتاب رفتم

از تو دل من نمی شکیبد

این بخشش توست زور من نیست

گر دشمن چاشتم خفاشم

تفهیم تو تیز کرد گوشم

سیل آمد و برد خفتگان را

صیقل گر سینه امر کن بود

توفیر شد از مکارم تو

من جود چرا کنم به جلدی

از عشق تو بر فراز عرشم

از فضل تو است اگر ضحوکم

بس کردم ذکر شمس تبریز