از فراق شمس دین افتاده ام در تنگنا

گر چه درد عشق او خود راحت جان منست

عقل آواره شده دوش آمد و حلقه بزد

گفت آخر چون درآید خانه تا سر آتشست

گفتمش تو غم مخور پا اندرون نه مردوار

عاقبت بینی مکن تا عاقبت بینی شوی

تا ببینی هستیت چون از عدم سر برزند

جمله عشق و جمله لطف و جمله قدرت جمله دید

آن عدم نامی که هستی موج ها دارد از او

اندر آن موج اندرآیی چون بپرسندت از این

از میان شمع بینی برفروزد شمع تو

مر تو را جایی برد آن موج دریا در فنا

لیک از آسیب جانت وز صفای سینه ات

در جهان محو باشی هست مطلق کامران

دیده های کون در رویت نیارد بنگرید

ناگهان گردی بخیزد زان سوی محو فنا

شعله های نور بینی از میان گردها

زو فروآ تو ز تخت و سجده ای کن زانک هست

ور کسی منکر شود اندر جبین او نگر

تا نیارد سجده ای بر خاک تبریز صفا