روی تو چو نوبهار دیدم

تا در دل من قرار کردی

من چشم شدم همه چو نرگس

در عشق روم که عشق را من

از ملک جهان و عیش عالم

خود ملک تویی و جان عالم

من مردم و از تو زنده گشتم

ای مطرب اگر تو یار مایی

در شهر شما چه یار جویم

چون در بر خود خوشش فشردم

چون بستم من دهان ز گفتن

چون پای نماند اندر این ره

سر درنکشم ز ضر که بی سر

بس کن که ملول گشت دلبر