سر خویش و سر عالم نداریم

به مردی گرد از دریا برآریم

چو روز آمد چو ثعبان بی قراریم

ید بیضا ز جیب جان برآریم

به هر شب چون عصا و روز ماریم

پی موسی عصا و بردباریم

تو این منگر که چون پشه نزاریم

اگر چه در کف آن شیر زاریم

چو اشتر سوی کعبه راهواریم

که در اقبال باقی کامکاریم

چو عشق و دل نهان و آشکاریم

سگانش را چو خون اندر تغاریم

به وقت گفت ماه بی غباریم