ساقی ز پی عشق روان است روانم

می پرم چون تیر سوی عشرت و نوشت

چون خیمه به یک پای به پیش تو بپایم

هین آن لب ساغر بنه اندر لب خشکم

بشنو خبر بابل و افسانه وایل

معذور همی دار اگر شور ز حد شد

آن دم که ملولی ز ملولیت ملولم

آن شب که دهی نور چو مه تا به سحرگاه

وان روز که سر برزنی از شرق چو خورشید

وان روز که چون جان شوی از چشم نهانی

در روزن من نور تو روزی که بتابد

این ناطقه خاموش و چو اندیشه نهان رو