خیزید مخسپید که نزدیک رسیدیم

والله که نشان های قروی ده یارست

از ذوق چراگاه و ز اشتاب چریدن

چون تیر پریدیم و بسی صید گرفتیم

ما عاشق مستیم به صد تیغ نگردیم

مستان الستیم به جز باده ننوشیم

حق داند و حق دید که در وقت کشاکش

خیزید مخسپید که هنگام صبوح است

شب بود و همه قافله محبوس رباطی

خورشید رسولان بفرستاد در آفاق

هین رو به شفق آر اگر طایر روزی

هر کس که رسولی شفق را بشناسد

وان کس که رسولی شفق را نپذیرد

خفاش نپذرفت فرودوخت از او چشم

تریاق جهان دید و گمان برد که زهر است

خامش کن تا واعظ خورشید بگوید