آخر از هجران به وصلش دررسیدستی دلا

از ورای پرده ها تو گشته ای چون می از او

از قوام قامتش در قامت تو کژ بماند

ز آن سوی هست و عدم چون خاص خاص خسروی

باز جانی شسته ای بر ساعد خسرو به ناز

ور نباشد پای بندت تا نپنداری که تو

بلک چون ماهی به دریا بلک چون قالب به جان

چون تو را او شاه از شاهان عالم برگزید

چون لب اقبال دولت تو گزیدی باک نیست

پای خود بر چرخ تا ننهی تو از عزت از آنک

تو ز جام خاص شاهان تا نیاشامی مدام