تو خورشیدی و یا زهره و یا ماهی نمی دانم

در این درگاه بی چونی همه لطف است و موزونی

به خرمنگاه گردونی که راه کهکشان دارد

ز رویت جان ما گلشن بنفشه و نرگس و سوسن

زهی دریای بی ساحل پر از ماهی درون دل

شهی خلق افسانه محقر همچو شه دانه

زهی خورشید بی پایان که ذراتت سخن گویان

هزاران جان یعقوبی همی سوزد از این خوبی

خمش کن کز سخن چینی همیشه غرق تلوینی

خمش کردم که سرمستم از آن افسون که خوردستم