چه دانی تو که در باطن چه شاهی همنشین دارم

بدان شه که مرا آورد کلی روی آوردم

گهی خورشید را مانم گهی دریای گوهر را

درون خمره عالم چو زنبوری همی گردم

دلا گر طالب مایی برآ بر چرخ خضرایی

چه باهول است آن آبی که این چرخ است از او گردان

چو دیو و آدمی و جن همی بینی به فرمانم

چرا پژمرده باشم من که بشکفته ست هر جزوم

چرا از ماه وامانم نه عقرب کوفت بر پایم

کبوترخانه ای کردم کبوترهای جان ها را

شعاع آفتابم من اگر در خانه ها گردم

تو هر گوهر که می بینی بجو دری دگر در روی

تو را هر گوهری گوید مشو قانع به حسن من

خمش کردم که آن هوشی که دریابد نداری تو