تو تا دوری ز من جانا چنین بی جان همی گردم

چو باغ وصل خوش بویم چو آب صاف در جویم

مرا افتاد کار خوش زهی کار و شکار خوش

چه جای باغ و بستانش که نفروشم به صد جانش

کسی باشد ملول ای جان که او نبود قبول ای جان

تو را گویم چرا مستم ز لعلش بوی بردستم

منم از کیمیای جان چه جای دل چه جای جان

قدح وارم در این دوران میان حلقه مستان