به حق روی تو که من چنین رویی ندیدستم

چنین باغی در این عالم نرسته ست و نروید هم

دعای یک پدر نبود دعای صد نبی باشد

شنیدم ز آسمان روزی که دارم از غمت سوزی

مرا می گوید اندیشه ز عشق آموختم پیشه

گرفته هر یکی ذره یکی آیینه پیش رو

کدام است او یکی اویی همه اوها از او بویی

بگفتم نیشکر را من که از کی پرشکر گشتی

به جان گفتم که چون غنچه چرا چهره نهان کردی

جهان پیر را گفتم که هم بندی و هم پندی

چو سوسن صد زبان دارد جهان در شکر و آزادی

بهار آمد چو طاووسی هزاران رنگ بر پرش

ز بهر عشرت جان ها کشیدم راح و ریحان ها

شبی عشق فریبنده بیامد جانب بنده

یکی تتماج آورد او که گم کردم سر رشته

چو نوشیدم ز تتماجش فروکوبید چون سیرم

به دست من به جز سیخی از آن تتماج او نامد

به هر برگی از آن تتماج بشکفته ست نوعی گل

شکوفه چون همی ریزد عقیبش میوه می خیزد

همه بالیدن عاشق پی پالودنی آید

ندارد فایده چیزی به جز هنگام کاهیدن

بنال ای یار چون سرنا که سرنا بهر ما نالد

مجو از من سخن دیگر برو در روضه اخضر