افتاده در غرقابه ای تا خود که داند آشنا

مرغان آبی را چه غم تا غم خورد مرغ هوا

زان سان که ماهی را بود دریا و طوفان جان فزا

ای موسی عمران بیا بر آب دریا زن عصا

سودای آن ساقی مرا باقی همه آن شما

امروز می در می دهد تا برکند از ما قبا

خوش خوش کشانم می بری آخر نگویی تا کجا

خواهی سوی مستیم کش خواهی ببر سوی فنا

هر دم تجلی می رسد برمی شکافد کوه را

یک پاره گوهر می شود یک پاره لعل و کهربا

ای که چه باد خورده ای ما مست گشتیم از صدا

گر برده ایم انگور تو تو برده ای انبان ما