از من نخواهد کس گوا که شاهدم نی ضامنم

خشمین تویی راضی تویی تا چون نمایی دم به دم

هم سیلی و هم خرمنی هم شادیی هم درد و غم

وان دشت باپهنا تویی وان کوه و صحرای کرم

دریای درافشان تویی کان های پرزر و درم

ادراک و بی هوشی تویی کفر و هدی عدل و ستم

ای بی نشان با صد نشان ای مخزنت بحر عدم

زشتش کنی نغزش کنی بردری از مرگ و سقم

گر واقفندی نقش ها که آمدند از یک قلم

رشک تو گوید که برو لطف تو خواند که نعم

بر قهر سابق می شود چون روشنایی بر ظلم

کرده خیالی را کفت لشکرکش و صاحب علم

آن را اسیر این کنی ای مالک الملک و حشم

چون کودکان قلعه بزم گوید ز قسام القسم

چون می نگنجی در بیان دیگر نگویم بیش و کم