غمزه عشقت بدان آرد یکی محتاج را

اطلس و دیباج بافد عاشق از خون جگر

در دل عاشق کجا یابی غم هر دو جهان

عشق معراجیست سوی بام سلطان جمال

زندگی ز آویختن دارد چو میوه از درخت

گر نه علم حال فوق قال بودی کی بدی

بلمه ای هان تا نگیری ریش کوسه در نبرد

همچو فرزین کژروست و رخ سیه بر نطع شاه

ای که میرخوان به غراقان روحانی شدی

عاشق آشفته از آن گوید که اندر شهر دل

بس کن ایرا بلبل عشقش نواها می زند