خراب گنج تو دارد چرا شود دلتنگ

کجاست مست تو را از چنین خرابی ننگ

زمین ز شادی گنج تو خیره مانده و دنگ

زهی کرم که ز روزن بکردیش آونگ

ندیده ایم که شاهان عطا دهند به جنگ

بیا عطا بستان ای دل فسرده چو سنگ

ز روی آینه دل به عشق بزدا زنگ

تعلقیست نهانی میان موش و پلنگ

فروخورد دو جهان را به یک زمان چو نهنگ

چو خطوتین دل آمد کجا بود فرسنگ

چرا شود غم عشقش موکل و سرهنگ