بباید عشق را ای دوست دردک

ای بی درد دل و بی سوز سینه

جهان عشق بس بی حد جهانست

چه داند روستایی مخزن شاه

بجز بانگ دفت نبود نصیبی

اگر خواهی که مرد کار گردی

چو چیزی یافتی خود را تو مفروش

که دعوی مردیت بی جان مردان

اگر ناگاه مردی پیش افتد

تو دیده بسته ای در زهد می باش

مکن شیخی دروغی بر مریدان

شه شطرنجی ار تو کژ ببازی