به دلجویی و دلداری درآمد یار پنهانک

دهان بر می نهاد او دست یعنی دم مزن خامش

چو کرد آن لطف او مستم در گلزار بشکستم

بدو گفتم که ای دلبر چه مکرانگیز و عیاری

بنه بر گوش من آن لب اگر چه خلوتست و شب

از آن اسرار عاشق کش مشو امشب مها خامش

بده ای دلبر خندان به رسم صدقه پنهان

که غمازان همه مستند اندر خواب گفت آری

مکن ای شمس تبریزی چنین تندی چنین تیزی