چون شتران رو به رو پوز نهاده در علف

چون شتران فکنده لب مست و برآوریده کف

زانک به پستی اند و ما بر سر کوه بر شرف

ور چه کنند عف عفی غم نخوریم ما ز عف

کشتی نوح کی بود سخره غرقه و تلف

آنک لدیغ غم بود حصه اوست وااسف

ما خوش و نوش و محترم مست طرب در این کنف

زود بگو رباعیی پیش درآ بگیر دف

تا که شوند سرفشان بید و چنار صف به صف

جنبش کی کند سرش از دم و باد لاتخف

کوست به فعل یک به یک نیست ضعیف و مستخف

یافت ز نفخ ایزدی مرده حیات مؤتنف

پیشه عشق برگزین هرزه شمر دگر حرف

وز تبریز یاد کن کوری خصم ناخلف