نیکوست حال ما که نکو باد حال باغ

چشم من و تو روشن بی روی زشت زاغ

سبزه ست و لاله زار و چمن کوری کلاغ

گفت این هوس پزند همه منبلان راغ

جانی نه کز دلست ترقیش نه از دماغ

بشنو که بر رسول نباشد به جز بلاغ

کز پیش آفتاب برفتست میغ و ماغ

مستسقیان خاک از این فیض کرده کاغ

فارغ ز بهمنست و ز کانون زهی مساغ

خاریدن آرزوست ندارم بدو فراغ

کبست خاک را و فلک را دو صد چراغ

دل داغ داغ بود و رهانیده شد ز داغ

گو چیغ چیغ می کن و گو چاغ چاغ چاغ

گردن چو دوک گشت این حرف چون پناغ