چو رو نمود به منصور وصل دلدارش

من از قباش ربودم یکی کلهواری

شکستم از سر دیوار باغ او خاری

چو شیرگیر شد این دل یکی سحر ز میش

اگر چه کره گردون حرون و تند نمود

اگر چه صاحب صدرست عقل و بس دانا

بسا دلا که به زنهار آمد از عشقش

به روز سرد یکی پوستین بد اندر جو

نه پوستین بود آن خرس بود اندر جو

درآمد او به طمع تا به پوست خرس رسید

بگفتمش که رها کن تو پوستین بازآ

بگفت رو که مرا پوستین چنان بگرفت

هزار غوطه مرا می دهد به هر ساعت

خمش بس است حکایت اشارتی بس کن