می گفت چشم شوخش با طره سیاهش

یعقوب را بگویم یوسف به قعر چاهست

ما شکل حاجیانیم جاسوس و رهزنانیم

ما شاخ ارغوانیم در آب و می نماییم

روباه دید دنبه در سبزه زار و می گفت

وان گرگ از حریصی در دنبه چون نمک شد

ابله چو اندرافتد گوید که بی گناهم

ابله کننده عشقست عشقی گزین تو باری

پای تو درد گیرد افسون جان بر او خوان

حلق تو درد گیرد همراه دم پذیرد

تا پیشگاه عشقش چون باشد و چه باشد

تا چه جمال دارد آن نادره مطرز

ز اندیشه می گذارم تا خود چه حیله سازم

آن کس که گم کند ره با عقل بازگردد

نی ما از آن شاهیم ما عقل و جان نخواهیم

مستی فزود خامش تا نکته ای نرانی