89
غزل شمارهٔ ۱۲۵۱
گر لب او شکند نرخ شکر می رسدش
ور رخش طعنه زند بر گل تر می رسدش
گر فلک سجده برد بر در او می سزدش
ور ستاند گرو از قرص قمر می رسدش
ور شه عقل که عالم همگی چاکر اوست
جهت خدمت او بست کمر می رسدش
شاه خورشید که بر زنگی شب تیغ کشید
گر پی هیبتش افکند سپر می رسدش
گر عطارد ز پی دایره و نقطه او
همچو پرگار دوانست به سر می رسدش
آن جمالی که فرشته نبود محرم او
گر ندارد سر دیدار بشر می رسدش
کار و بار ملکانی که زبردست شدند
نکند ور بکند زیر و زبر می رسدش
می شمردم من از این نوع شنودم ز فلک
که از این ها بگذر چیز دگر می رسدش