132
غزل شمارهٔ ۱۲۵
گفتی که گزیده ای تو بر ما
هرگز نبدست این مفرما
حاجت بنگر مگیر حجت
بر نقد بزن مگو که فردا
بگذار مرا که خوش بخسپم
در سایه ات ای درخت خرما
ای عشق تو در دلم سرشته
چون قند و شکر درون حلوا
وی صورت تو درون چشمم
مانند گهر میان دریا
داری سر ما سری بجنبان
تو نیز بگو زهی تماشا
آن وعده که کرده ای مرا دوش
کو زهره که تا کنم تقاضا
گر دست نمی رسد به خورشید
از دور همی کنم تمنا
خورشید و هزار همچو خورشید
در حسرت تست ای معلا