آن چشم و چراغ سینه ها را

آن جان و جهان جان فزا را

آن کس که صفا دهد صفا را

آن قبله جان اولیا را

کای شکر و سپاس مر خدا را

از سوی درخت آن ضیا را

چون یافتم این چنین عطا را

وز دست بیفکن آن عصا را

همسایه و خویش و آشنا را

کز هر دو جهان ببر ولا را

دل داند رشک انبیا را

گفتا که عصاست راه ما را

بنگر تو عجایب سما را

بگریخت چو دید اژدها را

چوبی سازم پی شما را

سازم دشمنت متکا را

یاران لطیف باوفا را

چون درد دهیم دست و پا را

ای پا مطلب جز انتها را

رنجیست رهی بود دوا را

آمد بترش پی جزا را

بگذار به عقل بیم جا را

چون رفت ببرد لطف ها را