وگر برناورم فردا سر خویش از گریبانش

بدزدیدست جان من برنجانش برنجانش

بزن از آتش شوقت تو اندر کفر و ایمانش

که تا تنها مرا باشد پریشانی ز پنهانش

چو گل پاره کنم جامه ز سودای گلستانش

بگفتم چیست این گفتا همی غلطم در احسانش

که تا برخواند آن عارض که استادست خط خوانش

که بس دل در رسن بستست آن هندو ز بهتانش

که هر دل کان رسن بیند چنان چاهست زندانش