دام دگر نهاده ام تا که مگر بگیرمش

آنک به دل اسیرمش در دل و جان پذیرمش

دل بگداخت چون شکر بازفسرد چون جگر

راه برم به سوی او شب به چراغ روی او

درد دلم بتر شده چهره من چو زر شده

گر چه کمر شدم چه شد هر چه بتر شدم چه شد

تا به سحر بپایمش همچو شکر بخایمش

خواب شدست نرگسش زود درآیم از پسش