سوی لبش هر آنک شد زخم خورد ز پیش و پس

روی ویست گلستان مار بود در او نهان

کان زمردی مها دیده مار برکنی

بی تو جهان چه فن زند بی تو چگونه تن زند

نصرت رستمان تویی فتح و ظفررسان تویی

شمس تو معنوی بود آن نه که منطوی بود

چرخ میان آب تو بر دوران همی زند

ذره به ذره طمع ها صف زده پیش خوان تو

دست چنین چنین کند لطف که من چنان دهم

خاک که نور می خورد نقره و زر نبات او

رنگ جهان چو سحرها عشق عصای موسوی

چند بترسی ای دل از نقش خود و خیال خود

بس کن و بس که کمتر از اسب سقای نیستی