یا مکثر الدلال علی الخلق بالنشوز

من آتشین زبانم از عشق تو چو شمع

غوغای روز بینی چون شمع مرده باش

گفتم بسوز و سازش چشمم به سوی توست

ما را چو درکشیدی رو درمکش ز ما

ای آب زندگانی بخشا بر آن کسی

اول چنان نواز و در آخر چنین گداز

ای جان و بخت خندان در روی ما بخند

در موسم عجوز چو در باغ جان روی

گوید به باغ جان رو گویم که ره کجاست

آن سو که نکته ها و رموز چو جان رسد

تو غمز ما طلب کن خود رمزگو مباش

گر نفس پیر شد دل و جان تازه است و تر

ان لم یکن لقلبک فی ذاته غنی

ان کنت ذا غنی و غناک مکتم

یا طالب الجواهر و الدر و الحصی

می چین تو سنگ ریزه و در زین نشیب بحر

استمحن النقود به میزان صادق