بشارتیست ز عمر عزیز روی نگار

زهی سعادت و اقبال و دولت بیدار

چنان بود که گلی رست بی قرینه خار

زهی قیامت و جنات و تحتها الانهار

که نعره ارنی خیزد از دم دیدار

زهی مقام تجلی و آفتاب مدار

برون شدیم ز عقل و برآمدیم ز کار

چو عقل اندک داری برو مگو بسیار

که صد دریغ که دیوانه گشته ای یک بار

که باده جفت دماغست و یار جفت کنار

که هیچ نقطه نپرسد ز گردش پرگار

که او به حسن ز دریا برآورید غبار

کز این تو پی نبری گر فروروی بسیار

چه دست درزده ای در کمرگه کهسار

به چشم ما مگسی می شود سپه سالار

چو نعل ماست در آتش ز عشق تیزشرار