که رخت عمر ز کی باز می برد طرار

چرا از او که خبر می کند کنی آزار

که نیست مهر جهان را چو نقش آب قرار

مشو خراب به ناگه مرا بکن اخبار

چه گفت گفت کجا شد وصیت بسیار

که چاره سازم من با عیال خود به فرار

فروفتادی و کشتی مرا به زاری زار

که چند چند خبر کردمت به لیل و نهار

که قوتم برسیدست وقت شد هش دار

شکاف ها همی بستی سراسر دیوار

نهشتیم که بگویم چه گویم ای معمار

شکاف رنج به دارو گرفتی ای بیمار

هلا تو کاه گل اندر شکاف می افشار

طبیب آید و بندد بر او ره گفتار

مده شراب بنفشه بهل شراب انار

چه روی پوشی زان کوست عالم الاسرار

ز توبه ساز تو معجون غذا ز استغفار

نگاه کن تو به قاروره عمل یک بار

تو زینهار از او خواه هر نفس زنهار

بگو که خواست از او خاست چون بود بی کار

مرید از آن مرادست و صید از آن شکار

که زرد کرد رخم را فراق آن رخسار

چراست این دل من خون و چشم من خونبار

نه عاقبت به سر او رسید شیخ بهار

مرید حق ز چه ماند میان ره مردار

شکوفه لایق هر تخم پاک در اظهار

زبان حال گشا و خموش باش ای یار