اندیشه را رها کن اندر دلش مگیر

اندیشه می کنی که رهی از زحیر و رنج

ز اندیشه ها برون دان بازار صنع را

آن کوی را نگر که پرد زو مصورات

گلگونه ای کز اوست رخ دلبران چو گل

خوش از عدم همی پرد این صد هزار مرغ

بی چون و بی چگونه برون از رسوم و فهم

بی آتشی تنور دل و معده ها فروخت

از لوح خاک ساده دهد صد هزار نقش

شییء اللهی بگفتی و آمد ز چرخ بانگ

زفت آمد آن نواله و زنبیل را درید

آن کس که من و سلوی بفرستد از هوا

وان کو ز آب نطفه برآرد تهمتنی

اندر عدم نماید هر لحظه صورتی

فرمان کنم چو گفت خمش من خمش کنم