عقل بند ره روان و عاشقانست ای پسر

عقل بند و دل فریب و تن غرور و جان حجاب

چون ز عقل و جان و دل برخاستی بیرون شدی

مرد کو از خود نرفتست او نه مردست ای پسر

سینه خود را هدف کن پیش تیر حکم او

سینه ای کز زخم تیر جذبه او خسته شد

گر روی بر آسمان هفتمین ادریس وار

هر طرف که کاروانی نازنازان می رود

سایه افکندست عشقش همچو دامی بر زمین

عشق را از من مپرس از کس مپرس از عشق پرس

ترجمانی من و صد چون منش محتاج نیست

عشق کار خفتگان و نازکان نرم نیست

هر کی او مر عاشقان و صادقان را بنده شد

این جهان پرفسون از عشق تا نفریبدت

بیت های این غزل گر شد دراز از وصل ها

هین دهان بربند و خامش کن از این پس چون صدف