چون نگیرم خویش را من هر شبی اندر کنار

مهر او از دیده برزد تا روان شد جویبار

رسته بود از خار هستی جسته بود از ذوالفقار

لیک اندر چشم عامه بسته بود و برقرار

تا که بیخود گشت باغ و دست بر هم زد چنار

جان ز آتش های درهم پرفغان این الفرار

وین عدد هست از ضرورت در جهان پنج و چار

گر یکی خواهی که گردد جمله را در هم فشار

چون نماند پوست ماند باده های شهریار

ساده رنگی نیست شکلی آمده از اصل کار

شعر من صف ها زده چون بندگان اختیار