خداوند خداوندان اسرار

ز عشق حسن تو خوبان مه رو

چو بنمایی ز خوبی دست بردی

گشاده ز آتش او آب حیوان

از آن آتش بروییدست گلزار

از آن گل ها که هر دم تازه تر شد

نتاند کرد عشقش را نهان کس

یکی غاریست هجرانش پرآتش

ز انکارت بروید پرده هایی

چو گرگی می نمودی روی یوسف

ز جان آدمی زاید حسدها

غذای نفس تخم آن غرض هاست

نداند گاو کردن بانگ بلبل

نزاید گرگ لطف روی یوسف

به طراری ربود این عمرها را

همه عمرت هم امروزست لاغیر

کمر بگشا ز هستی و کمر بند

نمازت کی روا باشد که رویت

در آن صحرا بچر گر مشک خواهی

نمی بینی تغیرها و تحویل

کی داند جوهر خوبت بگردد

چو تو خربنده باشی نفس خود را

اگر خواهی عطای رایگانی

چنان جامی که ویرانی هوش است

خداوند خداوندان باقی

ز لطف جان او رفته بکارت

اگر نه پرده رشک الهی

که سنگ و خاک و آب و باد و آتش

به بازار بتان و عاشقان در

دو ده دان هر دو کون دو جهان را

که روح القدس پایش می ببوسید

چه کم عقلی بود آن کس که این را

به حق آنک آن شیر حقیقی

که از تبریز پیغامی فرستی