گویی که نزد مرگ تو را حلقه به در بر

تو می زنی و وهم زنت شوی دگر بر

زان پیش که تیر اجل آید به سپر بر

کای رحمت پیوسته به ادراک و نظر بر

طوطی چه کند که ننهد دل به شکر بر

شکر تو نبشتست بر اطراف کمر بر

ای نور تو وافر شده بر شمس و قمر بر

عاشق شده بر شیوه و بر کار دگر بر

بی حضرت تو آب ندارد به جگر بر

خود را بزن ای مخلص بر ورد سحر بر

ناگاه فتادند بر آن گنج گهر بر

نوری عجبی دید به بالای شجر بر

تا بوسه زد آخر به رخ و زلف پسر بر

عاشق نشود جان پیمبر به بشر بر

چون خار بود آفل او را به بصر بر

ور نه تن خود را نفکندی به شرر بر

انکار تو پس چیست به عباد حجر بر

ای چشم خوشت طعنه زده نرگس تر بر

ای چشم نهاده همه بر بوک و مگر بر

چیزی که رود مستی آن کله سر بر

مرغ نظرست و ننشیند به خبر بر