باز از طرفی پنهان بنموده رخ عبهر

بر حیرت من گاهی خندیده تو چون شکر

بر بام شده در پی یعنی نمطی دیگر

من سجده کنان گشته یعنی که از این بگذر

زان ناز و کرشم تو صد فتنه و شور و شر

من بوسه زنان گشته بر خاک به عذر اندر

وان گاه تو بخراشی رخساره چون زعفر

فریاد که ایمان شد اندر سر تو کافر

چون جعد براندازی خطیت دهد عنبر

ای کشته به پیش تو صد مانی و صد آزر

تا محو شد این خانه هم بام فنا هم در

بگداخت همی نقشی بفسرده بدین آذر

تا برف بود باقی غیبست گل احمر

خورشید کند سجده چون بنده گک کمتر

از آتش رخسارم وانگه تو نه سامندر

اندر حجب غیرت پوشیده من این مغفر

شایسته آن گردی هم ناظر و هم منظر

گفتا که درخش جان در آتش دل چون زر

در حال درخشانی وز تابش او برخور

کز دیدن جان خود از من رود آن جوهر

در چشم نشستستم ای طرفه سیمین بر

کز باغ جمال ما هم بر بخوری هم بر

پرنور از او عالم تبریز از او انور

تا تو شنوی از خود کالله هو الاکبر