ذاتت عسلست ای جان گفتت عسلی دیگر

از روی تو در هر جان باغ و چمنی خندان

مه را ز غمت باشد گه دق و گه استسقا

با لطف بهارت دل چون برگ چرا لرزد

هر سرمه و هر دارو کز خاک درت نبود

ابلیس ز لطف تو اومید نمی برد

فرعون ز فرعونی آمنت به جان گفته

خورشید وصال تو روزی به جمل آید

اجزای زمین را بین بر روی زمین رقصان

بر روی زمین جان را چون رو شرف و نوری

تا چند غزل ها را در صورت و حرف آری