انا قضینا بینکم فاستبشروا بالمنتصر

جانم فدات ای مژده ور بستان تو جانم ماحضر

چشم جهان روشن شود چون از تو آید یک نظر

جان و جهان خندان شده چون داد جان ها را ظفر

بادا ورا شرم از خدا گر او بلافد از هنر

الا که نیم اندیشه ای در روز و شب هجران شمر

کوران به دیده گفته خه بشنوده لطفش گوش کر

کی سیر گردد جان من در جان من جوع البقر

والله روحی ما نفر والله روحی ما کفر

او جان و من چون قالبش حیران از آن خوبی و فر

درد و الم بی نافعی رویم چو زر بی سیمبر

مستطرب و خوش خفته من در سایه های آن شجر

که گویمش هجران خود بنمایمش خون جگر

مخدوم شمس الدین را تبریز شهر و مشتهر