چونک کمند تو دلم را کشید

آنک چو یوسف به چهم درفکند

چون رسن لطف در این چه فکند

قیصر از آن قصر به چه میل کرد

گفتم ای چه چه شد آن ظلمتت

هر که فسردست کنون گرم شد

قیصر رومست که بر زنگ زد

پرتو دل بود که زد بر سعیر

دوزخ گفتش که مرا جان ببخش

برگذر از آتش ای بحر لطف

گفت که ای آتش قوم مرا

جمله یکایک به کف او سپرد

تافت ز تبریز رخ شمس دین