پادشاهی دُر ثمینی داشت

خواست نقشی که باشدش دو ثمر

وقت شادی نگیردش غفلت

هرچه فرزانه بود آن ایام

ژنده پوشی پدید شد آندم

شاه را این سخن فتاد پسند

ز آنکه گر پیش آید او را غم

ور بود هم بعیش خوش اندر

ای کریم بحق علی الاطلاق

که باسرار ده تو آن کردار