دیگر بارم افتاده شوری بسر

که دستار تقوی ز سرافکنم

ملولم از این خرقه و طیلسان

تو بنمای آن چهرهٔ آتشین

چه آتش که از خود ستاند مرا

ز وحدت دلا تا کی اندر شکی

بیا ساقیا در ده آن راح روح

صباح است ساقی صبوحی بیار

بلی کی صراحی بود راز دار

نخستین که کردند تخمیر طین

ندیمان وصیت کنم بشنوید

چو این رشتهٔ عمر بگسسته شد

بشد ملک تن بی سپهدار جان

خدا را دهیدم بمی شست شوی

بجوئید خشتم ز بهر لحد

بسازید تابوتم از چوب تاک

چو از برگ رز نیز کفنم کنید

بکوشید کاندر دم احتضار

نه شمعم جز آن مه ببالین نهید

زمرد و زن اندر شب وحشتم

بجز مطرب آید زند چنگ را

بخونم نگارید لوح مزار

چهل تن زرندان پیمانه زن

که این را بخاک درش نسبت است

که می ساختی شیخ سجاده کش

ز نظاره گردی اهل کنشت

نبودی بجز عاشقی دین او

همه کیش از او خدمت میفروش

ندیدیم کاری از او سر زند

چو ساغر منزه ز چون و زچند

نباشد صداعش نیارد خمار

الهی بخاصان درگاه تو

بافتادگان سر کوی تو

بدرد دل دردمندان تو

بحق سبوکش بمیخارگان

بپیر مغان و می و میکده

که فرمان دهی چون قضاراکه هان

نخستین ز آلایشش پاک کن