روردهٔ میناکشی چشم سیه مستش نگر

از بهر قتل عاشقان مژگان او ناوک زنان

شد خونخوری آئین او کس جان نبرداز کین او

چون ماهی در خون طپان هردم هزاران دل وجان

در پیش آن بالابلند سروچمن برخود بخند

تنها نه از من برده دل آن رشک خوبان چگل

جلداست و چابک در جفا پس سرگران اندر وفا

ابرو و زلف مه جبین محراب و زناری قرین

ای خیر مطلق ذات تو نفی از توهم اثبات تو