تشنهٔ نوش لبت چشمهٔ حیوان چکند

آن که از خاک نشینانِ درِ اهل دل است

هرکه گردید بدور حرم اهل صفا

لذت چاشنی عشق تو هر کس که برد

گیرم ای شوخ دل سوخته با جور تو ساخت

عندلیبان چمن گل بشما ارزانی

قوت بازوی عشق و دل مسکین هیهات

گیرم آن شه ز کرم داد مرا فیض حضور

پای رفتار نمانده است و زبان گفتار