ای قد تو سرو بوستانها

گل جیب دریده تا فتاده

خوبان بجهان بسی بود لیک

صبری بده ای خدا به بلبل

برگوی تو از سگان مائی

تاب تب هجرت ای پربروی

ای شوخ ز جور تو صد آوخ

بی ماه رخت ز اشک شبها

افسانهٔ ما هر آنکه بشنید

اسرار نگاهدار کاسرار