پستهٔ جان پرورش شهد ز شکر گرفت

لشکر دلها کشید خسر و خاور گرفت

تیغ ز ابرو کشید و زمژه خنجر گرفت

چشم سیه مست تو عیب بعبهر گرفت

هرکه از آن آتشین لعل تو ساغر گرفت

برق تجلی دمید شعله به پیکر گرفت

هرچه بجز عشق یار آنهمه آذر گرفت

اهرمن حاجبت پرده بر آن در گرفت

جام و لاهر که از ساقی کوثر گرفت

که در میان بتان بی نظیر و مانند است

دل مرا که بدشنامی از تو خرسند است

فدای طور تو من این چه عهد و سوگند است

ز دل بهر سر مویت هزار پیوند است

دوای درد دلم زان لب شکر خنداست

مگرچو وصف خدا پاک از چه وچند است

وگرنه کنج قفس را که آرزومند است

عبارتی دو سه از صاحب صفت مند است

اگر به بنده مبالاتی از خداوند است

که از تو رشک خطاغیرت سمرقند است