که بر رخ تو خط بندگی ساده رخانست

خوش آن دلی که دراین حلقهاش سری بمیانست

که نیست با من مسکین چنانکه بادگرانست

هنوز دیدهٔ امید باز و دل نگرانست

بدور من غم دوران مدام در دورانست

بدیده هر سر برگیش بی تو نوک سنانست

که شوخ غمزه و ابروی اوش تیر و کمانست

بیار بادهٔ گل فام اگرچه خود رمضانست

که ملک و شوکت شانس بدیده شوکه نشانست

دلیل راه شو اورا که او ز نو سفرانست