اختران پرتو مشکوة دل انور ما

نه همین اهل زمین را همه باب اللهیم

بر ما پیر خرد طفل دبیرستانست

گرچه ما خاک نشینان مرقع پوشیم

چشمهٔ خضر بود تشنه شراب ما را

ای که اندیشهٔ سرداری و سرمیخواهی

گو به آن خواجه هستی طلب زهد فروش

بازی بازوی نصریم نه چون نسربچرخ

ماه گر نور و ضیاکسب نمود از خورشید

خسرو ملک طریقت بحقیقت مائیم

عالم و آدم اگر چه همگی اسرارند

ساقی بیا که گشت دلارام رام ما

بس رنج برده ایم و بسی خون که خورده ایم

در دار ملک عالم معنی دم نخست

مائیم اصل و جمله فروع فروغ ماست

بر آستان پیر مغان رو نهاده ایم

عرش سپهر خود چه بود پیش عرش دل

هر ذره خاک دره و هر تخته تخت شد

گلبانگ نیستی چو شد از بام ما بلند

اسرار بشکند کله خسروی بفرق