هذ اغزال هلال السمآء مضناکی

ز شوق روی تو گردید گل گریبان چاک

ز آهوان نه همین صید اهل دل کردی

امام شهر بمحراب خود بخود گویاست

همین نه ماه گرفت از فروغ مهر رخت

ز تار زلف دو تا گر مرا شب تاری است

ز دیده خون رودم محرم دو دیده رود

صبا ز دیدهٔ دل گویمت چسان هیهات

گل مراد برآید مرا توچون ببر آئی

اگرچه ورد زبان ورد سوسن و سمن است

ز بخت بد چو به بیداریم از او محروم

ز دوست چشم امید این بود که دید اسرار